Vorig jaar heeft de D1 meegedaan aan de survivalrun in Wesepe. Dat is een aantal jongens zo goed bevallen dat ze dit jaar met teamgenoten van hun huidige team, C2, weer meegedaan hebben.
Met een survivalrun leg je, hardlopend, een parcours af van een aantal kilometers lang. Onderweg kom je een aantal obstakels tegen, hindernissen genoemd.
Bij iedere hindernis staat een jurylid, dat zegt hoe de hindernis genomen moet worden. Voorbeelden van hindernissen zijn: touwklimmen, apenhang, verticaal net, waterdoorwading, tarzanzwaai. De survivalrun in Wesepe is 5 km lang.
Op zondagmorgen 3 april hadden de suvivalrunners, inclusief supporters, zich verzameld in het Woold. Deze sportieve dag werd begonnen met een kop koffie, thee, glas fris en een versnapering. Na gezellig gekletst te hebben gingen we op weg naar Wesepe. Vorig jaar waren we compleet weggeregend, maar dit jaar zag het weer er schitterend uit. Na ruim een uur rijden waren we op de plaats van bestemming en konden we, na het parkeren van de auto’s, naar de inschrijving.
Dat verliep allemaal soepel en om 13:35 uur was het zover. Onze run ging beginnen!
We moesten meteen over een stellage van steigerbuizen klimmen en 100 meter verder op handen en knieën onder touwen doorkruipen. Het parcours liep door het weiland naar de volgende hindernis: een balkswing (met een verticaal touw over een horizontale balk klimmen).
Met een beetje hulp hier en daar van de begeleiders Thomas, Mike en Liesbeth lukte het iedereen om over de balk te klimmen. Daarna kwam een verticaal net waar we overheen moesten klauteren. Ook dat lukte bij iedereen! So far so good. Het weer was prachtig en we hadden veel lol onderweg. Ongeveer halverwege het parcours, was er na keitje schieten met een katapult, een drinkpost. Wat kan water toch lekker smaken! Na deze korte pauze gingen we verder
Al snel doemde er een nieuwe hindernis op: een aantal steigerbuizen achter elkaar waar we overheen moesten klimmen. En wederom lukte dat bij iedereen, sommigen koppeltje duikend en anderen met een lenige beenzwaai.
De ene hindernis heb je nog niet overwonnen of de volgende wordt al weer zichtbaar. Dit keer twee wandrekken waar je onderdoor of overheen moest klimmen.
De vermoeidheid begon een beetje toe te slaan bij iedereen, maar we gingen stug door. In de verte doemde een gedrocht van een hindernis op hoog boven het water. Ondanks hoogtevrees bij sommigen, heeft opnieuw iedereen deze hindernis overwonnen. Chapeau! En dan eindelijk, iedereen moest het water in. Dat was geen straf met dit warme weer.
Het was nu niet ver meer naar de finish, gelukkig. Iedereen liep stug door en vlak voor het eind stond ons “De gang van genot” te wachten. Dit is een plastic buis met een lengte van ongeveer 5 meter en een doorsnede van 40 centimeter. Daar moesten we doorheen tijgeren. Voor de kleineren goed te doen, maar voor de groteren (zoals ik) niet eenvoudig.
En, zoals het voetballers van FC Trias betaamt, ook dit keer gaf niemand het op en ploeterden wij ons allemaal door deze “gang van genot” heen.
Het was nog een klein stukje lopen naar de eindhindernis.
Dit was een combinatiehindernis met balken, ijzeren stangen, nog weer een balkswing en werd afgesloten met een tarzanzwaai.
Iedereen heeft alle hindernissen gedaan en kwam moe maar voldaan over de finish.
Aan de groepsfoto is wel te zien dat we goed ons best hebben gedaan.
En toen was het tijd voor een warm bad.
We hebben deze super leuke, sportieve dag afgesloten bij de Mac
Rest mij nog de survivalaars te bedanken voor hun inzet en gezelligheid.
Maurin, leuk dat je er bij was, ondanks je gebroken sleutelbeen.
Als laatste een speciaal dankwoord voor de chauffeurs en (meefietsende) supporters, voor jullie aanmoedigingen en het rijden natuurlijk. BEDANKT!
Hieronder nog een paar sfeerimpressies
Groeten van een survival-ende C2 moeder
