Op zaterdag 26 november moest Trias F5 (6e plaats) spelen tegen DEO F6G (12e en daarmee laatste plaats). Op papier een eenvoudige wedstrijd, want DEO had in 10 wedstrijden 101 doelpunten geïncasseerd, 4 doelpunten gemaakt en 0 punten verzameld.
Voordat ik het vergeet: het was niet alleen op papier een eenvoudige wedstrijd, maar ook in de praktijk. Met de rust was het al 5 – 0 en de eindstand werd bepaald op 9 – 0. Doelpuntenmakers waren respectievelijk Tijn, Tijn, Jasper, Bram, Tijn, Tijn, Simon, Simon en (hoe verrassend) Tijn. We hopen maar dat de familie Duursma geen 10 euro op elk doelpunt heeft gezet aan het begin van dit seizoen… Het voetbal was op zich prima, maar onvermijdelijk lieten de jongens zich wel een beetje gaan door het gebrek aan tegenstand. De uitslag had ook rustig ruim boven de 10 kunnen uitkomen. Maar ach, het was een mooi potje en we reden tevreden naar huis.
Dat over de wedstrijd. Dan hebben we dat maar gehad. Het leek me juist bij deze wedstrijd ook goed om eens een verslag te doen vanuit het perspectief van een leider. Ik weet niet of het tot veel nieuwe vrijwilligers leidt bij Trias, maar dat nemen we dan maar op de koop toe.
De zaterdag begon mooi op tijd. We moesten om 7:45 uur vertrekken vanuit Trias richting DEO, dus dan sta je toch al snel om 6:30 uur naast je bed. Een belachelijke tijd in het weekend, dat zou verboden moeten worden, maar ok… Uitgerekend op deze dag voelde ik me ook nog eens niet lekker en mijn zoon Jasper had er al helemaal geen zin in. Die keek me zo aan van “ga jij lekker leider spelen, dan blijf ik mooi thuis”. Dat kon hij dus mooi vergeten. Na enig subtiel aandringen kwam hij toch in beweging, maar het was maar goed dat papa de voetbaltas controleerde en eten en drinken verzorgde, want anders waren we echt niet op tijd paraat geweest bij Trias op de parkeerplaats. Met de moed der wanhoop toch gelukt, sterker nog, we waren zelfs te vroeg en konden dus mooi nog even een paar ballen pakken om mee warm te trappen in Borculo.
Voordat we daar waren, moest er natuurlijk wel gereden worden. De auto verdeling was weer optimaal. Eén auto met twee volwassenen, twee auto´s met beide twee kinderen en twee volwassenen en één auto met vier hyperactieve kinderen. Drie keer raden wie die laatste auto bestuurde… De heren kregen het zelfs voor elkaar om boven Nightwish (gothic rock band) op nagenoeg vol volume uit te komen… Nou, dan ben je heel blij dat Borculo ‘slechts’ een half uurtje rijden is. Ik heb ook nu, zondagavond, nog een piep in mijn oren. Zo eentje die je vroeger alleen maar in de discotheek kreeg. Kent u dat nog?!
Na een ontspannen half uurtje kwamen we fit en gefocust aan bij DEO. Iets later dan gepland maar nog vroeg genoeg om een fatsoenlijke warming-up te doen. Tenminste, dat zou je denken. De hyperactiviteit ging rustig verder in de kleedkamer, waar deze in de auto was opgehouden. Bij sommigen dan, want er waren er ook een paar die duidelijk geen zin hadden om bij deze kou (het was echt koud!) haast te maken om het veld op te komen. “Frank, kun je mijn sokken aantrekken?” “Frank, mijn moeder heeft mijn thermo ondergoed binnenstebuiten gedaan.” “Frank….” “Ga maar naar Roy!” (Roy is de andere leider en maakt ons dynamische duo compleet.) Het zijn overigens altijd dezelfden. Lars zit altijd al tien minuten klaar om te beginnen aan de warming-up, terwijl die zoon van mij bij hoog en laag beweert snel te zijn, maar altijd traag is. Nou ja, over een paar jaar zoeken ze het zelf maar uit…
Zo’n tien minuten voor aanvang liepen we dan eindelijk met z’n achten (één ziek, één verhinderd) richting het veld. “Kijk, nu komen we ergens” dacht ik nog hoopvol. Tien seconden later was die hoop weggevaagd, want er bleek een klimtoestel tussen onze kleedkamer en het veld te staan. Ik verdenk DEO er van dat het een bewuste tactiek is om de tegenstander uit te schakelen… Dat lukte overigens aardig! Zo loop je nog richting veld omringd door acht stuiterende jongens, zo loop je ineens met z’n tweeën en blijkt de jeugd en masse het klimtoestel als de ideale warming-up te zien. Aanvoerder Mats voorop… ook gelijk de laatste keer dat die aanvoerder is…
(Een foto van dit hoogtepuntje van creatief lijderschap is bijgevoegd bij dit bericht.)
Uiteindelijk kwamen we dan toch op het veld en na twee minuten oefeningen onder leiding van Mats en drie minuten de bal heen en weer spelen kon de wedstrijd beginnen. Zoals hierboven al gezegd, dat ging gelukkig van een leien dakje. Moet wel door de geweldige voorbereiding komen, zeg ik dan maar.
Na de wedstrijd waren de heren gelukkig in jubelstemming. Een mooi resultaat en een mooie 5e plaats, die we volgende week tegen de nummer 6 mogen verdedigen!
In de kleedkamer weer het vertrouwde ritueel. Een paar heren konden zich slecht losmaken van de warme douche en dat zijn dan ook altijd net diegenen die zich toch al zo langzaam aankleden. Gelukkig was het warm in de kleedkamer, dat was wel erg prettig na een uurtje stilstaan in de kou! Na het tellen van de vieze tenues (voor je het weet, ben je er één kwijt) konden we dan eindelijk huiswaarts, waar het wassen kon beginnen. Zul je altijd zien dat je jezelf nét in dit weekend wasdienst hebt gegeven. Dat gaan we volgend jaar dus ook wel anders doen…
Volgende week de kraker tegen DZSV, die de 6e plaats onder ons bezetten met één punt verschil!
PS: mocht u nog praktische tips of oordopjes hebben of wilt u een fonds starten voor ondersteuning van arme leiders, neemt u dan vooral contact op met het algemeen secretariaat van FC Trias. Bij voorbaat dank!
