Trias-helden,
Nou daar zit je dan op een zondagochtend achter je pc, we hadden toch op dat veld moeten staan. Wachtend op dat eerste fluitje van de scheids (met dat veel te strakke shirt) zodat we weer als dolle honden achter die bal aan kunnen rennen…
Wat een tijd, wat een ongekende periode waarbij afgelopen dinsdag echt een einde kwam aan het amateurvoetbal van seizoen 2019-2020. (1 positieve note, we zijn 3de geworden!!)
Pas nu besef ik dat voetballen niet alleen een potje trappen is tegen een half lekke bal op een afgerost veld. Het gaat om verbroedering, saamhorigheid en bovenal clubliefde.
Ik mis de vroege, brakke maar oh zo gezellige zondagochtend waarbij ook sommige met knallende koppijn door weer en wind op het veld staan. Ik mis onze supporters (ja die hebben we elke wedstrijd weer, hulde!!), Ik mis de geur van natte sokken na een flinke pot ballen, ik mis zelfs de spanningspufjes en de spanningspoepjes. Ik mis de veel te strakke sokken en zelfs de bidons die nooit mee werken zodra je ze wil vullen met water. Ik mis de geur van het groene kunstgras. Ook mis ik het geschetter van onze leiders en reservespelers (de beste stuurlui staan altijd langs de lijn) zodra we weer als een stel lamme schapen staan te slapen in de kunstwei, of als die dolle honden die achter een bal aan rennen… Oogkleppen op en gaan…
De donderdagavonden die mis ik: Het mannetje dat op de doellijn blijft hangen de hele training lang, en het hardste lacht als hij gewonnen heeft. Ik mis het mannetje dat van een veel te grote afstand weer op het voor mij te kleine doel schiet, en wel raakt… Het mannetje dat weer net iets te hard en fanatiek doorloopt op je eigen goddelijke lichaam. Het mannetje dat de hele tijd zeurt (in zijn ogen motiveert), op echt alles… en de bal, die weer langs het doel, over het slootje vliegt… De net weer te lange nazit op een donderdagavond daar mis ik: De eindeloze discussies over het ingedeelde trainingspartijtje, die nooit goed zijn en nooit eerlijk zijn geweest, mocht er verloren zijn… Het vissen bij de leider wie er in de basis staat. Het navragen wie er wel of niet geblesseerd is, de borrelnootjes D.D. (Duyvis Dave) en het lappen voor het koude biertje…
Maar niet te vergeten de derde helft op zondag. De gezelligheid. Het na praten over de weer geleverde prestaties op het veld. Het lachen over elk kelderklasse moment, die er ook elke wedstrijd weer zijn (niet op 1 hand te tellen). Het eindeloze analyseren over de complete 90 minuten. Het lappen voor een volgende ronde Het broodje bal, de schaal borrelhapjes en daar is die weer het biertje…
We kunnen niet zonder sociaalmedia, en daar komen echt topfilmpjes langs van de hoofdtrainer van het vlaggenschip van Trias, maar sorry Yassin, ik heb het echt echt geprobeerd echt waar, maar ik geef het op #kelderklasse…. (Schaamteloos maken we even reclame: volg voetbalfit op Instagram, en blijf fit… kratje bier is voldoende Yassin)
Maar wat houdt mij nu echt op de been, ik sluit mijn ogen en denk terug aan vorig seizoen… Het seizoen waar Trias 5 met kunst- en vliegwerk kampioen werd. 100% op eigen kracht, waar het kwartje vaak onze kant op viel.. Geluk overkomt je niet, geluk dwing je af… En als ik er echt door zit, Spotify wordt geopend, Playlist Trias-5 aan, en alle gedraaide nummers die op de TWEE kampioensfeestjes werden afgespeeld op herhaling, met op NR. 1 Sweet Caroline alles op standje oorverdovend… (sorry buren). Kippenvel als gevolg.
In verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst, maar ik ga er wel lekker op.
Wees lief en hopelijk tot snel op het Huitinkveld.
Stay home, stay safe!
Trias 5
Noot van de redactie: Trias 5, bedankt voor jullie geweldige bijdrage met daarin (o.a.) jullie evaringen gedurende deze voetballoze periode. Wij roepen anderen het vijfde te volgen en ook met een gelijksoortig artikel te komen. En dit hoeft absoluut niet van of over een team te zijn, maar iedere enthousiaste Trias-fan mag zijn ervaringen delen, stuur ze naar websiteredactie@fctrias.nl