Het was best spannend om met dit team te starten. Sommigen jongens kenden elkaar al en andere weer niet. Een aantal maakten hun eerste stappen op het ‘grote’ veld. Hoe zou het klikken zo met dertien man in de kleedkamer en met eerste- en tweedejaars spelers door elkaar? Wie heeft er het hoogste woord in de kleedkamer en wie volgt er? Als een nieuwe groep ontstaat, maakt dat het een heel proces door. Een proces waarin de hiërarchie wordt bepaald. Al na een paar trainingen zagen we dat dit wel goed zat. Op het veld waren de jongens gretig en hadden er allemaal zin in. Ook in de kleedkamer heerste er vanaf het begin al een positieve sfeer. Geen vervelend haantjesgedrag, gewoon lekker jonge honden onder elkaar, mooi om te zien.
En toen stond het huistoernooi van HSF op de kalender. Een mooie test om te kijken hoe het team er voor stond. Het was een prima toernooi, waarin al snel duidelijk werd dat deze jongens samen wilden voetballen met elkaar. Geen individuen uit op eigen gewin, maar teamsport zoals het hoort.
Ook in de weken daarna werd er goed getraind en was er een leuke afsluiting bij het Hilgelomeer. Door het warme weer zochten we het water op en werd er verder gewerkt aan de teambuilding.
Na de zomervakantie pakten we de draad weer op met de trainingen. En nog voor de start van de competitie stonden er een aantal bekerwedstrijden op het programma.
Hierin werd weer eens duidelijk dat ondanks dat de jongens nog maar kort samen speelden, ze het prima met elkaar konden vinden in het veld. Er werd wel niet altijd gewonnen, maar de instelling, sfeer, strijd en saamhorigheid was hoog. En die zou ook niet verdwijnen de rest van het seizoen.
De competitie leverde wisselende wedstrijden op. Soms mooi en goed voetbal, maar helaas zonder resultaat. Dan weer volop strijd en het over de streep trekken van de drie zwaarbevochte punten. Klinkende overwinningen waar niks op af te dingen viel. En er zaten ook een paar wedstrijden tussen die we dan als ‘leermomenten’ bestempelen. Wat mooi is om te kunnen zeggen is dat we thuis onverslaanbaar bleken.
Nog mooier vinden wij het groeiproces wat we het afgelopen halfjaar hebben gezien bij de jongens. Niet alleen als team, maar ook individueel. Bij de meeste eerstejaars JO13-spelers zag je goed dat ze in het begin nog even moesten wennen. Niet alleen aan de grootte van het veld, maar ook aan de (nieuwe) posities. Waar de ene speler al snel doorhad wat er gevraagd werd op een bepaalde plek op het veld, deed een ander daar wat langer over. We hebben alle jongens op veel verschillende posities laten spelen. Dat viel soms meteen goed en soms ook helemaal niet. Dat is helemaal niet erg, ieder doorloopt zijn eigen voetbalontwikkeling, ook op dat gebied.
Ook de tweedejaars JO13-spelers maakten zo’n soortgelijk proces door. Ook hen hebben we op meerdere posities neergezet en daar kwamen soms verrassende ontwikkelingen uit voort.
We merkten wel van de buitenwacht dat er soms al wat meer van de jongens werd verlangd, maar je moet ze ook de tijd en ruimte geven daarvoor. Het is allemaal bagage die je meeneemt voor de toekomst.
Kortom, gesteund door de trouwe aanmoedigingen van de ouders en fans langs de lijn, elke wedstrijd maar weer, kijken wij terug op een mooi eerste halfjaar met deze dertien knullen.
Op naar de voorjaarscompetitie!
